ILaiyaraaja - The Metaphysical Musican

Philosophy is an interesting subject.

I know by making this statement I would earn the wrath and ire of a majority. Some would look at me with a sardonic smile. Some would even call me as a person out of his mind. And some would look at me as if they were looking at an alien.

But in spite of all these, I prefer to stick to my statement.

It is often said and believed that people take recourse to philosophy only when they are at their wits end and then people become philosophical when they have no other options left in life. That is, philosophy is considered to be an escapist route. People who take to philosophy are even branded as pessimists.

But unlike popular perception, it is philosophy which shows us a path and gives us a purpose for everything. A simple definition of Philosophy in a dictionary suggests that it is the study of fundamental knowledge, reality and existence and an attitude that acts as a guiding principle for behaviour.

People who consider philosophy as being complex must listen to/read this line by KaNNadasan:

தத்துவத்தில் என்றும் இல்லை தகராறு- Philosophy is indisputable.

A poet known for his phenomenal work on philosophy in film songs and who wrote simple words like வாழ்க்கை என்பது வியாபாரம், வரும் ஜனனம் என்பது வரவாகும், அதில் மரணம் என்பது செலவாகும்- Life is just a business, with birth being the income and death being the expense- surely knows what philosophy means, better than most of us.

Now, sample this:

பிறந்தன இறக்கும், இறந்தன பிறக்கும்;

தோன்றின மறையும், மறைந்தன தோன்றும்;

பெருத்தன சிறுக்கும், சிறுத்தன பெருக்கும்;

உணர்ந்தன மறக்கும், மறந்தன உணரும்.

புணர்ந்தன பிரியும், பிரிந்தன புணரும்.

What is born, will die; what is dead will be born;

What is seen, will vanish; what vanishes will be seen again;

Big will become small; small will become big;

What is felt, will be forgotten; what is forgotten will be felt;

United will separate; separated will unite.

Well, this was not by KaNNadasan but by Pattinaththar, considered to be Siddhar in the Tamizh land.

The verse, though seeming to be simple, has layers and layers to it. It, in a way defines philosophy itself.

Stating the obvious and going beyond the obvious- Is this not philosophy all about?

If I say ILaiyaraaja is philosophical, I will be stating the obvious. Well, I mean not only him as a person but also him as a musician. And this surely gets reflected in his works. Who can compose Nila Kayudhu in the same breath as Janani Janani unless he has a philosophical outlook to everything including music?

The composition being taken up today is steeped in philosophy and this does not have to with the lyrics alone which of course are philosophical (penned by him).

Kaali Perungaaya Dabba from Mandira Punnagai(1986), rendered by the Master himself smiles at us with simplicity. However, what make it more philosophical is the raga and the way it has been used.

Rishabhapriya is a melakarta(62^nd) and despite being the prati madhyama counterpart of a very popular ragam called Charukesi, it is not as popular as its counterpart. In Carnatic music, there are only a handful of kritis in this ragam and needless to say this ragam was never used in film music until the gentleman from an obscure village near Kambam in Tamizh Nadu decided to use it. In fact, even after this, there have been no compositions based on this ragam in film music.

The name of the ragam itself is unique. Rishabham means a Bull.. As per Hindu mythology, it is the Vaahana of Lord Shiva. So, it could mean that ‘the one liked by Shiva’. Rishabh also means one who has an aura like a sage. Moreover, Nandi, Shiva’s Vaahana is considered to be a person full of wisdom.

By saying all these, I am not trying say that ILaiyaraaja must have thought of all these before tuning the song in this ragam. At the same time, I am also not ruling the possibility of this happening. Does he not think at the speed of light?

The scale Rishabhapriya is unique for one more reason too. If one drops the swara pa from the scale, it becomes a raga called Gopriya( note that Go in Sanskrit means the cow, the feminine form of Rishabh) and the notes are equally separated in frequency, which in Western Classical parlance is called as a Whole Tone scale.

I do not want to go beyond this now and would rather prefer to focus on the composition for obvious reasons.

The composition starts without a prelude with the Master singing the first line sans percussion. The Pallavi is in fact crafted brilliantly with the first four lines totally avoiding the swara ma. As mentioned earlier, it is the variant of ma which distinguishes Rishabhapriya from Charukesi.The swara ma occurs in the last line whose construction is brilliant again with the grouping of similar swaras-papapapapa mamamamama gagagagaga.

The mandolin and the keys, which occur after the first line is rendered in the beginning, sound with a sense of purpose.

The mandolin and the saxophone have a friendly banter in the first interlude with the former dancing with joy in the beginning and the latter giving a heightened response. The mandolin then responds with sobriety as if to provide a contrast.

What is philosophy without contrasting elements?

The lines in the CharaNams follow a pattern. The first four lines start with pa dha while the last line starts with ga dha. At the same time, there are some random combinations as well.

Is there a pattern in our life or is there randomness or is it a combination of both?

The flute which is interposed between the lines evokes sensibility.

The keys in the beginning of the second interlude sound with a sense of poignancy which transmogrifies as a sense of happiness and then even humour as a funny sound is added. The saxophone takes some silky glides with the flute responding piquantly. The mandolin-guitar combination moves with unobtrusive energy. The bass strings of the guitar resonate in the end with the bells giving a divine spiritual shade.

Philosophy of Life!

The xylophone in the third interlude sounds with vigour and yet with an inherent calmness with the long flute replying briefly. The single violin then moves with finesse. Is it glum? Or is it calm? The xylophone enters again after the violin traverses a circle. The flute responds. Is it plaintive? Or is it meditative?

Is it simple or is it labyrinthine?

Or is it just stating the obvious?

Philosophy is a question as well as an answer!

Check this out on Chirbit

High Quality Version:
Check this out on Chirbit

ILaiyaraaja- The Truth –seeking Musician

How beautiful is this world?

Is this an easy question to answer? Like most of the things in our life, the answer to this question too will be subjective. As the popular adage goes- Beauty lies in the eyes of the beholder. One can even keep expanding this saying, Beauty lies in the heart, in the ears, in the mind and so on..

But how does this statement sound to you- Everything in this world is beautiful. Isn’t this statement profound and deep?

Rather than choosing to agree or disagree with the statement, let us look at a poem:

இவ்வுலகம் இனியது. இதிலுள்ள வான் இனிமையுடைத்து.

காற்றும் இனிது. தீ இனிது.நீர் இனிது.நிலம் இனிது.

ஞாயிறு நன்று; திங்களும் நன்று.

வானத்துச் சுடர்களெல்லாம் மிக இனியன.

மழை இனிது, மின்னல் இனிது, இடி இனிது.

கடல் இனிது, மலை இனிது, காடு நன்று

ஆறுகள் இனியன.

உலோகமும், மரமும் செடியும், கொடியும்,

மலரும் காயும், கனியும் இனியன.

பறவைகள் இனியவை.ஊர்வனவும் நல்லன.

விலங்குகளெல்லாம் இனியவை.

நீர் வாழ்வனவும் நல்லன.

மனிதர் மிகவும் இனியர். ஆண் நன்று.பெண் இனிது.

குழந்தை இன்பம். இளமை இனிது.முதுமை நன்று.

உயிர் நன்று. சாதல் இனிது.

It is one thing to say ‘The world is beautiful’, but quite another to quote each and every element, each and every being, each and everything in this world and say it is beautiful. Here, the poet even goes to the extent of saying ‘Life is good. Dying is sweet.’ Leave alone writing, it is impossible to imagine like this unless the person has seen, felt and experienced the philosophy of life. Is he not the same one who also wrote, தீக்குள் விரலை வைத்தால் நந்தலாலா, நின்னை தீண்டும் இன்பம் தோன்றுதடா, நந்தலாலா- if I place my finger in the fire, I feel the pleasure of touching you!

It is not for nothing that this poet is called as the Mahakavi. He saw the Divine in everything, and that is why the world and everything in the world looked beautiful to him. And this made him explore the world more. If something is so beautiful, is there not a reason for that? Or do certain things exist beyond reason?

Bharati explored the world of poetry by not only composing poems in a multitude of subjects, but also in different forms. The poem quoted first was the first ‘vachana kavithai’-that is, poetry in the form of prose- in Tamizh. This evolved as ‘Pudhu Kavithai’ in the latter half of the 20^th century.

Why do people explore? Is it because of the adventurous streak in them? Or is it because of the fact that they love something so much that they explore it more?

If in Bharati’s case, it was poetry, in the case of ILaiyaraaja, it is music. But again, isn’t it a fact that poetry and music are closely related? Bharati’s poems are poetically musical while ILaiyaraaja’s music is musically poetic. This in a way is not different from a statement made by a very famous dancer and a scholar long ago which went something like this- ‘I listen to dance and I see music’!

Getting back to ILaiyaraaja, his proclivity for music and his propensity for exploring and experimenting with its different forms are not unknown to people who follow him and his music arduously. However, how this gets reflected in his works is not known to many.

With his firm grounding in classical music, he has used and in fact continues to use many ragas. But this is a natural occurrence and unlike what is believed by a section, he does not ‘choose’ a raga. On the other hand, the raga chooses him. This may appear to be far-fetched on the face of it, but people who have seen him work will vouch for this statement.

As mentioned in many of my posts, no other film music composer has used ragas as prolifically and differently. Some of his compositions follow ragas hitherto not used by any musician. In the past Events, we have seen at least 2 very rare ragas. The special song of the day too follows a very rare raga.

The Carnatic System of music is one of the most organized systems in the world and if I may draw a parallel, I can compare it with the Periodic Table system devised by Mendeleev, though the systems are totally different. There are essentially 72 meLa ragas, called as parent ragas, and other ragas are born from these. While it is necessary and even mandatory for the parents to have all the seven swaras, the same rule does not apply to the children. There are of course 3 variants of four swaras, 2 variants of one swara and no variants of two swaras. The permutation and combination of each of these swara variants give us the parent ragas.

The intention of giving such basic details is surely not to confound you, but only to make you understand the basics which would help in understanding and appreciating other technical details.

Let us just take two parent ragas –KiravaNi and Gowrimanohari. It is the variant of the swara ‘dha’ which distinguishes the two. Now what happens if that ‘dha’ is totally dropped? It of course becomes a raga with 6 swaras, but how will it sound? Like KiravaNi or like Gowrimanohari?

Whether this thought occurred to ILaiyaraaja or not, is tough to say. But surely the child in him would have wanted to experiment with this and explore it further.

And thus was born the raga and concomitantly, the tune. This raga which goes by the name ‘Rishipriya’ sounds as beautiful as its name itself. Though there is no carnatic composition in this raga, long ago I read somewhere that the Carnatic music legend Madurai Somu had indeed composed and sung in this raga though little is known about the composition now.

ILaiyaraaja might or might not have been aware of this, but this is not as relevant as what he has done with this raga.

Needless to say the special song of the 12^th version of Geetanjali follows this raga. The beauty in ‘Udayam Neeye’ from the film ‘En Arugil Nee Irundhaal ( 1991) lies not just in the raga, but in the way it is used. It has no prelude.

Did I say ‘No’?

No, I must correct myself. It has no instrumental prelude. But when there is a voice which is more beautiful than any known or unknown instrument, does one need an instrument at all?

If I said the prelude is the quintessence of melody, I wouldn’t be exaggerating. The ‘akaaram’ which reminds one of Gowrimanohari or probably even its Hindustani counterpart Patdeep, has space and width and yet flows like a stream. It is simple and powerful without crossing into the realms of flamboyance.

The Pallavi in the anaagada eduppu-  that is, vocals starting after the beginning of the taaLa cycle- is unpretentious and unobtrusive. The keys give a subtle melody following the vocals and this is enough to warm the cockles of our hearts. The percussion, which joins only after a while, sounds pristinely beautiful too.

This composition has more than one speciality. The composer is well-known for his orchestration, arrangement and for his penchant for giving some unique sounds with many instruments. But in this composition, the number of instruments can be counted with just one hand. Didn’t somebody say ‘Simple things are also the most extraordinary things’?

What is extraordinary in this composition is the flute. This wind instrument sounds a simple melody to start with in the first interlude, giving contours of Hindustani form with the pair of tablas backing it with gusto. It is then virtuosic even as it touches a slew of mid-octave notes. It then whorls, giving a convoluted pattern and this does not fail to pierce our hearts and stir our souls.

One cannot not expect sudden twists and turns if he/she follows this composer. The gentleman known for his predilection for variety and for exploration of beauty, stops the percussion here and gives a totally different complexion to the raga by bringing in a couple of guitars and the keys. The vivacity is mind blowing. The flute enters again towards the end and gives a saintly smile with adoration writ on its countenance.

The flute peeps in again but this time very briefly at the end of every alternate line in the first half of the CharaNams, which is woven with melodic threads. All the lines in the CharaNams are laced with clarity, eloquence and classism showing us some different dimensions of this rarely heard raga.

The exploration of beauty continues in the second interlude. The flute swirls. It is plaintive. The flute spirals. It is poignant. The flute pirouettes. It is euphoric. The flute flows. It is ecstatic.

Pain and Pleasure- Isn’t the world beautiful?

PS: This post was written exclusively for 'Geetanjali', an Event dedicated to ILaiyaraaja and his music held annually since the year 2008, and was read to an invited audience on the 1st of September in Chennai. The Tamizh post about the same song but giving a different perspective is also available in the previous post in this blog.

Check this out on Chirbit

இளையராஜா- எங்கும் வியாபித்திருக்கும் இசை

எங்கும் நிறைந்திருப்பது எது?

காற்றா?  நீரா? ஆகாயமா? இயற்கையா? இல்லை இவற்றையெல்லாம் மீறிய, இவற்றுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்ட ஒரு சக்தியா?

இதுபோன்ற கேள்விகளும், வினாக்களும், தொன்றுதொட்டு இருந்திருக்கின்றன. இன்னும் இருக்கின்றன. இதற்கான விடை கிடைத்ததா? கேள்வி பிறப்பது எப்பொழுதும். நல்ல பதில் கிடைப்பது எப்பொழுது? மனிதன் இன்ப துன்பம் எதிலும் கேள்விதானே மிஞ்சும்?

2500 ஆண்டுகளுக்கும் முன்பானவை என்று கருதப்படும் தமிழ் சங்க இலக்கியத்தில் பல கேள்விகளும் இருக்கின்றன.நல்ல பதில்களும் இருக்கின்றன. எட்டுத்தொகையில் ஒன்றான ஓங்கு பரிபாடல் என்று ஒரு வெண்பாவில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும் ‘பரிபாடல்’ மிகவும் சுவாரசியமான ஒன்று. அக நூல் என தொல்காப்பியத்தில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தாலும், இதில் இறையுணர்வுப் பாடல்கள் இருப்பது குறிப்பிடத்தக்க ஒன்று. எனினும், மிக முக்கியமான சிறப்பு இப்பாடல்களுக்கு உண்டு. சங்க இலக்கியங்களில், இசை பொருந்திய பாடல்கள் பரிபாடலில் இருக்கும் பாடல்கள். ஒவ்வொரு பாடலும் ஒரு குறிப்பிட்ட பண்ணில் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. இக்காலத் திரையிசையில் வருவது போல, பாடலாசிரியர் ஒருவர். பண் அமைத்தவர் இன்னொருவர். பிற்காலத்தில் இயற்றப்பட்ட பக்தி நூல்களாகிய தேவாரம், மற்றும் திவ்ய ப்ரபந்தம் போன்ற பக்தி இலக்கியங்களுக்கு பரிபாடலே முன்னோடி.

இப்பொழுது முதலில் கேட்ட கேள்விகளுக்குச் செல்லலாமா?

பரிபாடலில் வரும் ஒரு பாடலிலிருந்து ஒரு சில வரிகளைப் பார்ப்போம்:

'தீயுனுள் தெறல் நீ, பூவினுள் நாற்றம் நீ,

கல்லினுள் மணியும் நீ, சொல்லினுள் வாய்மை நீ,

அறத்தினுள் அன்பு நீ, மறத்தினுள் மைந்து நீ,

வேதத்து மறை நீ, பூதத்து முதலும் நீ,

வெஞ்சுடர் ஒளியும் நீ, திங்களுள் அளியும் நீ,

அனைத்தும் நீ, அனைத்தின் உட்பொருளும் நீ ஆதலின்

உறையும் உறைவதும் இலையே உண்மையும்

மறவியில் சிறப்பின் மாயமார் அனையை

முதல்முறை இடைமுறை கடைமுறை தொழிலில்

பிறவாப் பிறப்பு இலை பிறப்பித்தோர் இலையே.'

கடுவனின எயினனார் இயற்றிய இப்பாடலுக்கு பாலைப் பண்ணில் இசையமைத்தவர் பெட்டனாகனார்.

இப்பாடலின் பொருள் என்ன?

‘தீயில் இருக்கும் வெப்பம் நீ. மலர்களின் வாசம் நீ. மணிகளுள் அம்மணியின் தன்மை நீ. சொற்களுள் வாய்மைத்தன்மை நீ. அன்பு நீ.வன்மைப் பண்பும் நீ. வேதத்தின் பொருள் நீ. பூதங்களுள் முதற்பொருள் நீ. சூரியனின் ஒளி நீ.சந்திரனின் குளிர்ச்சி நீ. இங்கு கூறப்படாத எல்லாப் பொருளும் நீ. அவற்றின் உட்பொருளாக இருப்பவன் நீ.எனவே, நீ உறைவதும் இல்லை. உறைவதற்குத் தனியாக ஒரு இடமும் உனக்கு இல்லை. உன்னை சிறப்பிக்கும் காரணமாக தன்னை மறந்து, சிந்தை மறந்து சொல்லப்பட்ட அவை உனக்கு உள்ள தன்மையும் பொய். உலகில் முதலிலும், இடையிலும், இறுதியிலும், படைத்தல், காத்தல், அழித்தல் என்னும் தொழில்களைச் செய்யும் பொருட்டு நீ பிறவாத பிறப்பும் இல்லை.அவ்வாறு பிறந்தாயாயினும், உன்னைப் பிறக்கும்படி செய்தவர் எவரும் இல்லை.’

பல தத்துவங்களை உள்ளடக்கிய இப்பாடல், ஆன்மீகத்தின் சாரம் எனலாம்.

கேள்விகளுக்கு இப்பொழுது விடை கிட்டியிருக்கும். அல்லது கிட்டியது போல இருக்கும். அல்லது கிட்டாமலே இருக்கும். விடைகள் கிடைப்பது அழகு. வினாக்களாகவே இருப்பது இன்னொரு விதமான அழகு. ஏன் என்ற கேள்வி ஒன்று என்றைக்கும் தங்குமல்லவா?

இசை என்பதும் கேள்விகள் நிரம்பியவைதான். இந்தக் கேள்விகளால் வேள்விகளை நிகழ்த்துபவர்களை, நாம் என்னவென்று அழைக்கலாம்? ஆன்மீகவாதிகள் என்றா? இசை விற்பன்னர்கள் என்றா? அல்லது இவையெல்லாம் கடந்த மாமனிதர்கள் என்றா?

இசையில் இவருக்கு இருக்கும் ஞானத்தால் மட்டும் இவர் இசை ஞானி இல்லை. ஆன்மீகத்தில் இவர் ஆழ்ந்திருப்பதால் மட்டுமே இவர் ஞானி என்று போற்றப்படுவது இல்லை. இசையென்னும் பெருங்கடலில் ஆழ்ந்து பல நன்முத்துக்களைத் தேடிக் கண்டெடுத்து, அம்முத்துக்களை ஜொலிக்கச் செய்வதாலேயே இவர் இசை ஞானி ஆகிறார்.

அவற்றுள் ஒரு நன்முத்தே இந்த நிகழ்வின் இன்றைய சிறப்புப் பாடல்.

சிறப்புப் பாடல் என்பது பல சிறப்புகள் பெற்றிருப்பதோடு மட்டுமன்றி, தனிச் சிறப்பும் பெற்றிருக்கும் என்பது இந்த நிகழ்வினை கடந்த 11 ஆண்டுகளாக பின்பற்றி வரும் மக்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். இந்த வருட சிறப்புப் பாடல் என்ன? அதன் சிறப்பு என்ன?

இசை என்பது 7 ஸ்வரங்களுக்குள் அடங்கும் என்பது எல்லோரும் அறிந்த ஒரு உண்மை. இந்திய இசையின் தனித்தன்மை ராகங்கள் என்பதும் பெரும்பாலான அனைவருக்கும் தெரிந்திருக்கும். ஆயிரக்கணக்கான ராகங்களில், சில ராகங்கள் மட்டுமே பிரபலமடைகின்றன. அவற்றிலும், குறிப்பிட்ட சில ராகங்கள் மட்டுமே மிகவும் பிரபலமாக இருக்கின்றன. ‘ஏன் சில ராகங்கள் மட்டுமே உபயோகப்படுத்தப்பட வேண்டும்? புழக்கத்தில் இல்லாத ராகங்கள் எப்படித்தான் இருக்கும்’, என சில கர்னாடக இசை விற்பன்னர்களுக்குக் கேள்விகள் எழும்பியிருக்கின்றன. அதன் விளைவாக சில புதிய ராகங்கள் பிறந்து, பிறகு பிரபலமும் அடைந்திருக்கின்றன.

திரையிசையில் இது போன்ற கேள்விகள் பலமுறை இளையராஜாவிற்குத் தோன்றியிருக்கின்றன. உதாரணமாக, கீரவாணி என்னும் ராகத்தை எடுத்துக் கொள்வோம். மேற்கத்திய இசையில் ஒரு ஸ்கேலாகவும், கர்னாடக இசையில் மிகவும் சாஸ்திரியமாகவும் கருதப்படும் இந்த ராகத்தில் இசை ஞானி பல பாடல்களைத் தந்திருக்கிறார். கீரவாணியில் இவ்வளவு ஜாலங்கள் செய்ய முடியுமா, இது சாத்தியம் தானா என்று கர்னாடக இசை விற்பன்னர்களே வியக்கும் அளவிற்கு இவர் இதில் விளையாடியிருக்கிறார்.

‘இந்த கீரவாணியில் ஒரு ஸ்வரத்தை மறைத்து விடுகிறேன். அப்பொழுது, இது எப்படி ஒலிக்கும்’ என்று அவருக்குத் தோன்றியிருக்கக் கூடும். அதன் விளைவே, இன்றைய சிறப்புப் பாடலின் மெட்டு.

1991 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த ‘என் அருகே நீ இருந்தால்’ என்னும் திரைப்படத்தில் இடம்பெற்ற ‘உதயம் நீயே, உலகம் நீயே’ என்னும் பாடல் கீரவாணி ராகத்தில் இருந்து தைவதம் எனப்படும் ‘த’ வை முழுவதுமாக விலக்கி புனையப்பட்டிருக்கிறது. ராகம் சம்பந்தப்பட்ட நூல்களை ஆராய்ந்தால், இந்த ராகத்தின் பெயர் ‘ரிஷிப்ரியா’’ என்று அறிகிறோம்.

எனினும், இந்த ராகத்தை இவர் 1981ஆம் ஆண்டே ‘கீதாஞ்சலி’ என்னும் தனது முதல் பக்திப்பாடல்களின் தொகுப்பில் பயன்படுத்தியிருக்கிறார். அதனைத் தொடர்ந்து சில திரையிசைப் பாடல்களிலும் உபயோகப்படுத்தியிருக்கிறார். அவை என்ன பாடல்கள் என்பதை இன்று பிற்பகலில் காணலாம்.

தெய்வீகம் தவழும் தம்பூரா பின்னணியில் ஒலிக்க, ஜானகியின் அகாரத்தோடு புலர்கிறது உதயம். மேல்ஸ்தாயியில் சஞ்சரித்து, ராகத்தின் சில கோடுகளை நமக்குக் காட்டுகிறது. ஆதவனின் ஒளிக்கிரணங்கள் நம்மை மென்மையாகத் தழுவுகின்றன. வானத்தில் ஒளி வெள்ளம். வண்ணங்களின் வர்ண ஜாலம். இந்த ஓவியத்தை வரைந்தவர் யார்? அதன் தூரிகை எங்கே? மேல்ஸ்தாயியில் சஞ்சரிக்கும் அந்த சில நொடிகளில், நமக்குத் தெரிவது இந்தக் கோலம்.

இந்த உணர்வு கலையாமல் இருக்கும் முகமாகத் தொடங்குகிறது பல்லவி. ஒரு ஆவர்த்தனத்தில் அடங்கும் முதல் வரி, தாள வாத்தியங்கள் இல்லாமல் செல்கிறது. ஒரு சிறு மௌனத்தைத் தொடர்ந்து, அரை ஆவர்த்தனத்திற்கு ஒலிக்கிறது விசைத்தட்டு இசைக்கருவி. தொடர்ந்து வருகிறது இரண்டாவது வரி. மீண்டும் சிறு மௌனம். தொடர்ந்து அரை ஆவர்த்தனத்திற்கு விசைத்தட்டு.

மௌனம் என்பது ஒரு மொழியல்லவா..அதுவே இசையல்லவா..

இப்பொழுது பல்லவி மறுபடி பாடப்படும்பொழுது, மௌனத்திற்கு மரியாதை செலுத்தி ஒதுங்கியிருந்த தபலாக்கள், ஒன்று சேர்ந்து ஒலிக்கின்றன. ஒவ்வொரு ஆவர்த்தனத்தின் இறுதியிலும் ஜால்ராவும் மென்மையாக ஒலித்து உதயவானின் அழகை நமக்கு இன்னும் தெளிவாகக் காட்டுகின்றன. இன்னும் ஒளிந்திருக்கும் அழகைக் காட்டும் முகமாக, ‘மலர்ப்பதமே’ எனும் சொற்றொடர் வரும்பொழுது, விசைத்தட்டு பின்னணியில் சன்னமாக ஒலித்து, ஒளியினைப் பரப்புகின்றது.

ஒளியும் அழகு. ஒலியும் அழகு.இரண்டும் சேர்ந்தால் பேரழகு. ஆதவனும் அழகு. தவழும் காற்றும் அழகு.இரண்டும் சேர்ந்தால் பேரழகு. முதாலாவது இடையிசையில் காற்றில் தவழ்ந்து வரும் புல்லாங்குழல் இதையே நமக்கு உணர்த்துகிறது. இந்தக் குழலோசையில் இருப்பது தேடல். நமது ஆழ்மனத்திற்கும் அப்பால் சென்று நமக்குள்ளே தேடுகிறது. நம்மைத் தேட வைக்கிறது.

‘நிஸகமபா’ என்று ஒலித்து என்னை யாரென்று தெரிகிறதா என்று கேள்வி எழுப்புகின்றது. திடீரென தபலாக்கள் வேகமாக சதுஸ்ரத்தில் ஒலித்து, பிறகு தன்னை மறந்து ஒலிக்காமல் நிற்கின்றன. ஒரு சுற்று சுற்றி வரும் குழலின் ஓசை நம்மை சூழ வலம் வந்து, மௌனத்துடன் அமர்கிறது. அப்பொழுது நம்மைத் தட்டுகின்றன கிடாரும், விசைப்பலகையின் ஒலியும். வித்தியாசமான ஒலி. கதிரவனின் ஒளியின் சக்தியை நமக்கு உணர்த்துகிறதோ?

தாள வாத்தியங்களின் பின்னணி இல்லாமல் இரண்டு ஆவர்த்தனங்களுக்குச் செல்லும் இந்த ஒலியுடன், குழல் இறுதியில் இணைந்து,  நம்மை கை பிடித்து மேலே அழைத்துச் செல்கிறது.

சரணங்களின் ஒவ்வொரு வரியும் நமக்கு காலையின் அழகைக் காட்டுகின்றன. இரண்டாவது மற்றும் நான்காவது வரிகளின் இறுதியில் ஒலிக்கும் குழல் தேனுண்ட வண்டு போல் மயக்கத்துடன் ஒலித்து தேன் சொட்டுகளை நமது செவியில் விடுகின்றன.

தொடர்ந்து வரும் வரிகள் மேல்ஸ்தாயி ஸ்வரங்களைத் தொட்டு நம்மை இன்னும் மேலே அழைத்து மிதக்க வைக்கின்றன.

நம்மைப் பறவை போல் பறக்க வைக்கின்றது இரண்டாவது இடையிசையில் வரும் குழலோசை. அதுவும் எப்படி என்று தெரியுமா? குயில் போல தான் கூவுவதன் மூலம். இந்தக் குயிலோசை, முதலில் மூன்று முறை ஒலிக்கிறது. மறுபடி மூன்று முறை ஒலிக்கிறது, இம்முறை சற்றே வித்தியாசமாக. இரண்டாம், மூன்றாம் முறை ஒலிக்கும்பொழுது, தன்னை மறந்து வாசிப்பதையும் விட்டு ரசிக்கின்றது தபலா. தொடர்ந்து இரண்டு முறை ஒலிக்கும் குழல், குழைந்து, நெகிழ்ந்து, மகிழ்கின்றது. எங்கும் நிறைந்திருப்பது என்ன என்று நம்மை வினவுகிறது.

அது என்ன?

காற்றா? ஆகாயமா? ஒலியா? தீயினுள் இருக்கும் வெப்பமா? மலருள் ஒளிந்திருக்கும் மணமா? இவையெல்லாவற்றையும் தன்னுள் அடக்கியிருக்கும் இசையா?

சில கேள்விகளுக்கு விடை தெரிந்தால் அழகு.விடை தெரியாவிட்டால் பேரழகு.

தேடலே வாழ்க்கையன்றோ?

பி.கு. இந்தப் பதிவு 'கீதாஞ்சலி' என்னும்  நிகழ்வில் கடந்த ஞாயிறு செப்டம்பர் முதல் நாளன்று படிக்கப்பட்டது. ஆங்கிலத்திலும் இதே பாடலைப் பற்றிய பதிவு இன்னொரு கோணத்தில் எழுதப்பட்டு, படிக்கப்பட்டது. ஆங்கில பதிவும் இன்னும் சற்று நேரத்தில் இந்த வலைத்தளத்தில் பதிவிடப்படும்.

Check this out on Chirbit