ILaiyaraaja - The Humanist

Oh! The all pervasive Supreme!! Grant me the Divine Grace to consider all souls as my own.

Oh! The all pervasive Supreme!! When will I serve those who serve others with compassion? 

Oh! The all pervasive Supreme!!Wherever I see, is it not You who is there in each and every soul?

Oh! The all pervasive Supreme!! All I wish is everyone in this world should be happy and blissful; and nothing else do I know other than this.

எவ்வுயிரும் என்னுயிர்போல் எண்ணி யிரங்கவும்நின்

தெய்வ அருட்கருணை செய்யாய் பராபரமே.

தம்முயிர்போல் எவ்வுயிருந் தானென்று தண்ணருள்கூர்

செம்மையருக் கேவலென்று செய்வேன் பராபரமே.

எங்கெங்கே பார்த்தாலும் எவ்வுயிர்க்கும் அவ்வுயிராய்

அங்கங் கிருப்பதுநீ அன்றோ பராபரமே.

எல்லாரும் இன்புற் றிருக்க நினைப்பதுவே

அல்லாமல் வேறொன் றறியேன் பராபரமே.

These are some of the hymns of ThAyumAnavar, one of the great scholars who lived during the 18^th Century. Though his verses are part of the Saiva Siddhanta, the very fact that these ooze with compassion shows that he was a human being in the truest sense. He was one of those who believed that Love is God.

I got reminded of his verses recently not while visiting any temple but during the recent infamous rains and floods in Chennai and most parts of Tamizh Nadu. Cutting across caste, religion, class, creed, people braved the monstrous rain and treacherous ‘roads’ to help others in need. In fact, these people were affected too but little did they mind that. What was uppermost in their minds was to ‘see others happy’. I doubt if these people have read ThAyumAnavar or were even aware of the existence of such a human being/scholar/poet. But the synergy between them and ThAymAnavar is striking and deserves to be saluted.

ThAyumAnavar’s wishes were fulfilled because there was a selfless purpose in these. And this is what should be a major objective of literature and any form of fine arts.

There is no disputing the fact that Music-one of the forms of fine arts- not only elevates people to reach the Divine State but also acts s a unifying force. Music calms the mind. Music helps us in seeing things in the right perspective. Music makes us compassionate. Music makes us love others.

That is why, genuine musicians have that social responsibility. No better proof is needed for this than ILaiyaraaja himself. With his compositions -which flow into him and through him spontaneously, he has made us all calm and has also given us all a sense of responsibility. Is this enough?

‘No’ said the citizen in him. ‘I want to follow what I preach’, he told himself and went around the city to help the needy. What was great in this gesture was the fact that he chose to stay away from limelight- even shooing the media away. After all, does he not know the real meaning of selflessness and true relationships?

 

Incidentally, the song of the day talks about relationships not just between human beings but also between nature and the human beings. Set in pure Harikambhoji, the composition is yet another marvel from the genius. The most significant aspect of the composition is that it stays loyal to the grammar of the ragam. Here it must be noted that handling Harikambhoji-the 28^th meLa ragam- is not very easy even in classical concerts simply because it has many derived ragas and a slip here or there could lead to any of its more popular ‘janya ragas’(for example, Khamas and Kambhoji). It is surely akin to walking on a tight rope.

But Raaja sir comes up trumps here. Let me also tell you that Harikambhoji is found in folk music and also in ‘Tamizhisai’-where it is known by the name SempAlai PaN. There have been a lot of film songs too in this scale composed by MSV sir too. But what sets ‘Pazhamudir cholai’ from ‘Varusham 16’(1989) apart is the way one sees the classical contours almost throughout. The use of ‘mandra stayee’(lower octave) swaras in the first CharaNam and the two CharaNams being structured differently are some of the highlights of this song which has not too many instruments in the prelude and interludes.

The composition starts with the humming of Yesudass which in fact reflects the happy state of a young man in love with nature. This continues for 5 cycles of chatushra ekam-with a beautiful lower octave rendering in the 5^th cycle. The strings join in the 6^th cycle even as Yesudass continues to hum.  With majestic grace, the guitar enters in the 7^th cycle and plays the notes of the Pallavi with an uncanny ease. As this happens, the strings play a counter melody in higher octave making the experience rather enticing.

The Pallavi in anaahata eduppu-starting after ½ mAtrA- is a composer’s delight with higher octave swaras –Sa and Ri- sandwiched between the mid octave swaras in the first two lines and the repetition of one swara(s) in the second part of the third and fourth lines-ma in the former and ga in the latter. The podi sangati in the last line glimmers like a diamond going Ga Ri Sa ni dha pa ma ga.

Classical treat!

The first interlude sounds simple but it has a lot of melodic intricacies with the felicitous harmonium and the flute-which joins later- traversing the length and breadth of the raga and creating sensitive impulses. The banter between the melodic instruments and the percussion (tabla) is a musical treat.

The prayogas in the first CharaNam ennoble the raga itself. If the sudden appearance of the lower octave swaras-dha.ni.sa.- in the third and the sixth line is charming, the ga pa Sa Sa phrases in the seventh and the eighth lines add that dash of romance. 

The use of same swaras for the last phrase in the Pallavi(OrAyiram) and the last phrase in the first CharaNam(KoNdAduthe) shows the organised and logical mind of the composer.

There is a touch of tenderness in the whistle-like instrument and in the bass guitar in the beginning of the second interlude. The strings then lay a royal path with a red carpet with a soft, delicate and caressing melody. The mridangam which appears along with the tabla towards the end gives us an indication as to what lies in store.

Classical Harikambhoji is in full flow with beautiful prayogas like ga ma pa dha ni dha ni pa in mid-octave and Ga Ma Ga Ri Sa in upper octave. Laya Raaja is in full flow too dividing the chatushram as 4, 5, 3, 2, 2 in the beginning and also breaking it into 32 mAtrAs in the end-in ati mel kaalam. A beautiful relationship between the raga and the tALA.

True relationships can never be broken because the Sky will never tear..

..even if it water pours down ceaselessly!

Check this out on Chirbit

ILaiyaraaja- The Subtle Musician

There is something intriguing about things which are invisible.

Take our feelings and emotions for example. Pain, Sadness, Hurt, Angry..Pleasure, Happiness, Ecstasy, Calmness..Has anybody even seen all these? Is there any shape or structure to each of these emotions/feelings? And yet, how these impact us in so many ways. This ‘unseen’ factor exists not just in the abstract but also in things that exist in this world. And the way it affects us depends on various factors.

One thing which readily comes to my mind is the wind. It is ‘hot’, it is ‘cold’, it is constructive, it is destructive. It also acquires different names and characters depending on the direction from which it blows. If it blows from the north, it is called as vaadai (வாடை) in Tamizh and if it blows from the south, it is thendRal (தென்றல்). The former evokes nostalgia and also a feeling of ‘missing somebody’ while the latter gives pleasure. Contrasts!

This list of ‘the invisibles’ is long and therefore for the sake of simplicity and relevance, I have divided this into three categories. We have already seen two. The third one is more refined and artistic.

The beauty hidden in poetry and music can only be felt and without any doubt, is subjective and open to interpretations. If a work of poetry or music has more than one interpretation, it shows the greatness of the work and also the greatness of the people who wrote/composed. A poem or a musical piece should make us think(yet another ‘unseen’ element!) apart from making us appreciate. The more we think, the more we appreciate.

In the following poem, the man sees the beautiful girl-his beloved- guarding the millet field. She uses an instrument to chase away the birds. But do the birds stay away? Why is she crying then?

Read the poem first:

சுடு புன மருங்கில் கலித்த ஏனல்
படு கிளி கடியும் கொடிச்சி கைக் குளிரே
இசையின் இசையா இன்பாணித்தே
கிளி அவள் விளியென எழல் ஓல்லாவே
அது புலந்து அழுத கண்ணே சாரல்
குண்டு நீர்ப் பைஞ்சுனைப் பூத்த குவளை
வண்டு பயில் பல் இதழ் கலைஇத்
தண் துளிக்கு ஏற்ற மலர் போன்றனவே.

Thinking that the instrument in her hand (called as ‘kuLir) is being used to keep rhythm for her melodic voice, the parrots that flew into her flourishing millet field to eat the millets refused to fly away despite her best efforts. Upset with this, she started crying with her eyes looking like the rain water filled petals of blue waterlilies -that bloom in springs- and are disturbed and beset by the buzzing bees.

On the face of it, this just seems like a simple poem which describes a happening in a typical setting of a ‘kuRinji’ field. But read it again and again to understand and appreciate the inner beauty.

The girl has an instrument normally used to scare the birds. But by saying that the birds decided not to move away from the field, the poet conveys that even an ordinary instrument turns musical in the hands of an artiste. What is also implicit is that the girl has a beautiful voice. Another way of looking at this is that even ‘enemies’ start admiring us if only we are musical.

Look at the description of her eyes. The beauty element is obvious but apart from this, the connection between this-the second half- and the first half is given so subtly. The bees go to drink the honey from the flower but get more attracted to the beautiful petals of the Blue Lilly that they forget everything and decide to sit on the petals. Doesn’t this remind you of the parrots?

This poem is from KuRunthogai which is part of the 2500 year old Tamizh sangam poetry and was written by Kapilar, a versatile poet. In fact, there are more interpretations to this and you all can come out with your own too. To give a hint, this poem is sung by a man to his friend while describing his lady love.

As said earlier, like poetry, music too has that invisible element which can not only be appreciated but also be interpreted in many ways. Here is a composition of the Maestro’s with my own interpretation.

‘Neethaane enthan pon vasantam’ from Ninaivellam Nithya(1982) is a classic not the least because it is based on a classical ragam called Madhyamavati. If one looks at the story (of the movie), it is about two young lovers who want to prove their true love to the world by establishing themselves in life. Their future is uncertain and yet they are optimistic. The hero describes his love to her in the process reassuring that  after all, ‘things will be fine’.

Let me make my own interpretations.

First, the raga. Madhyamavati is considered to be very auspicious and is said to ward of all evils. It also spreads positivity and joy.


Next is the rhythm. The lines in the CharaNams follow three different gaits (will be explained later). This shows the ups and downs in their lives.

Third is the change in raga-though briefly- in the second interlude. It depicts the twists and turns awaiting them.

Fourth is the orchestration in which the instruments move like a fast flowing river. This shows the exuberance of youth.

Overall, a tune that brims with beauty symbolising the love of the man towards the lady.

Let us now look at the composition from the beginning.

It starts with the first two lines of the Pallavi being rendered without any percussion though it does follow the chatushram pattern. Of course, there is that occasional strumming of the guitar which itself gives that romantic shade. After 4 chatushram cycles, the lilting flute plays pure Madhyamavati as the bass guitar and a couple of more bass instruments back it. The Pallavi is sung again-like in the beginning- after 7 chatushrams.

The percussion joins only after this but even now it is camouflaged by the rhythm guitar and the bass guitar. It becomes more perceptible only from the third line as new sets of percussion join and play ‘ta ka dhi mi’ with the drums sounding at the end of 4 ‘ta ka dhi mi’ s.

The mandra stayee swaras(lower octave notes) pa. and ni. in the third and fourth lines make the Pallavi more luminescent.

Joie de vivre- This is how one can describe the first interlude. It starts with the higher octave violins playing for 5 beats( from samam of one cycle to the samam of next cycle). The soft but resonant guitar sounds for 3 beats. The twin-violin plays the next cycle solicitously. As if waiting for this cue, the solo violin takes over and flows like waterfalls drenching us with melody. The rain does not stop here as the strings continue in higher octave intercepted now and then by the special sounding keys. The engagingly luring flute and the guitars drench us with the honey called Madhyamavati and spread a unique fragrance. The guitar finally decides to lead us to the first CharaNam playing 4 tisrams and 1 chatushram.

In the interestingly structured CharaNam, the percussion in the first four lines go in ‘madhyama kaalam’(medium tempo), the following two lines go in ‘mel kaalam’(faster mode) and the last 3 lines go in ‘keezh kaalam’(slower tempo). Melodically speaking, madhyamavati is in full flow with prayogas like ‘ri pa ma ni pa’ and ‘pa ni pa ma pa pa pa’ with the ‘sa ma ri ma’ in the end shining like the jewel in the crown.

The second interlude gives us some marvellous images.

The twin-violin calls out enticingly leaving a gap of 3 beats in between. This calling followed by the silence reminds us of the bird call. After a while, the guitar responds and the guitar vamping that follows sounds like the music from the branches of the trees flocked by the colourful birds. Even as the little birds move in ‘ta ka dhi mi’, the bigger ones decide to take a different kind of a flight and the raga changes to ‘Chala naattai’. The strings move along blissful ways and the flute flies with a majestic grace. We see the parrots perched on the trees amidst the millet fields. We see the blue water lilies surrounded by the bees..

Sublime and Serene..
The first line of the Pallavi says it all!




Check this out on Chirbit

ILaiyaraaja- The Cosmic Musician..

It is without a form; and yet many forms are part of it. It does not move; and yet a lot of movements happen on it. There is nothing in it; and yet everything is on it.

What is that?

Well, before we find an answer, let us look at this Tamizh verse:

வாளவரி கோளபுலி கீளதுரி
               தாளின் மிசை நாளும் மகிழ்வர்
ஆளுமவர் வேள் அநகர் போள் அயில
               கோள களிறாளி வர வில்
தோளமரர் தாள மதர் கூளி எழ
               மீளி மிளிர்தூளி வளர்பொன்
காளமுகில் மூளுமிருள் கீள விரி

            தாள கயிலாய மலையே.

How does this poem sound to you? What are the things that strike you the most?

Rhythm? Metre? Sweetness? Tamizh? Beauty?

Beyond all these, there is something else also. But let us first see the meaning of this verse:

‘The one who wears the skin of the tiger which has bright lines; The one who is always blissful; The one who blesses people; The one who is blemish less; The one who killed the elephant which had huge tusks; The one who carries a powerful bow on his shoulders; The one who dances to the rhythm of the Bhootas; the one who smears His body with the shining white ash; the one who resides on the Mountain whose white golden rays dispel the darkness caused by the clouds.’

Sounding rather simple now. Or does it?

Look at the contrasts. ‘Tiger’ and ‘Elephant’; ‘One who blesses’ and ‘One who killed’; ‘Darkness and ‘Shining light’(note that the words indicating ‘shining’ appear thrice in the poem).

Apart from these contrasts, what should not be and cannot be missed is the fact that the Dance of Shiva is mentioned in the middle part-that is the 4^th line- of the poem.

This verse was written by one of the greatest Tamizh poets Thirugnansambandhar.

Now, let us go back to the riddle asked in the beginning. The answer is ‘the cosmos’. The verse also indicates the same.

How?

It is a well-known fact that the cosmos comprises of atoms. Electrons, Neutrons and Protons revolve around the nucleus which is at the centre of an atom. The Dance of Shiva indicates this only. I must mention a couple of things here. Shiva and the concept of Nataraja go beyond any religion. These are symbols and my effort here is to try and explain the symbolism and place the scientific facts. There is absolutely no religion involved here. Atheists, agnostics and people practising different faiths can look at this from the science angle.

So what does the Nataraja symbol tell us?

The circular flame surrounding the icon represents the Universe, the consciousness and the cycle of birth and death. The four arms represent the 4 directions. The ‘damaru’ on the upper right hand symbolises the sound from Creation and also Time. The agni on the upper left hand is symbolic of Destruction. The lower right hand showing the ‘abhaya mudra’ indicates blessing. The lower left hand is held across the chest like a trunk of an elephant and this symbolises liberation from ignorance. Snakes that uncoil from his head, arms and legs are symbolic of the Ego while the snake which is tied to his waist indicates the KuNdalini Shakti. The dwarf under his right foot represents the confusion, forgetfulness and the ignorance. Note that it is bound to the Earth. While the right foot represents the victory over ignorance, the raised left leg represents the grace and the upliftment of the soul. The icon rests on a lotus pedestal which is the symbol of the creative forces of the Universe. Inner peace-that is the lotus- countered by aggression-which is the Vigorous dance.

This is what this dance-which is also called as the cosmic dance- signifies.

Now read the verse, think of the atoms, the Universe and then look at the Nataraja icon. You can correlate the three.

Each and every particle in the cosmos is interconnected as they are made of atoms. This is the reason for something called Telepathy. This happens when two souls are in the same frequency.

Music is also a group of atoms. In some of my previous special posts, I had mentioned that it is music which makes even agnostics and atheists realise the divine. Music is omnipresent in the Universe. However, only some humans are able to get and give the right combination of atoms. When this happens, melody multiplies. Others tuned to this frequency get attracted to it; make them forget themselves. One such human who does this spontaneously is ILaiyaraaja. That is why, his music makes many happy. We laugh, cry, dance and sing.

The special song of the day too is one such composition.

‘Nataraazu nayanaala jeevinsaga’ from the film Aalapana (1986) is yet another special composition which unravels the mystique of raga and taaLa. The Maestro has brilliantly tuned it in Dharmavati, a raga known for its spiritual powers.

Let us now try and look at the hidden beauties of the composition.

It is a stately setting with the drone of the tanpoora surrounding us for 6 seconds. These 6 meditative seconds prepare us for the divine shower which follows.

The prelude is interesting and is different too. It starts with a viruththam rendered by SPB in a voice laden with devotion. It talks about the all pervasiveness of the divine force and finally about the Naatya.We see the contours of Dharmavati in the last phrase ‘Naatyaatma’. As if taking a cue from that word, natya jatis start flowing now.

These jatis are not only classical but also symbolise something.

The first half of the first two aavartanaas is in ‘keezh kaalam’, the next half and the third aavartanaa are in the next kaalam and the last one is in the third kaalam. Doesn’t this signify the ‘Tri kaalam’ and also the ‘Three eyes’?

Let us now see as to how the Laya Natana Raaja has divided the syllables.

In the first two aavartanaas, 16 is divided as 3, 3, 3,1, 2, 2, 2(the second half is taken as keezh kaalam and therefore the total maatras of that part is divided by 2).

In the third one, it is divided as 4, 3, 5, 4 for one half (note that in literal terms it is in vilomam  and has one misram and one sankeerNam). The total count in this kaalam is 32.

The last one goes as 3, 3, 3, 4/ 3, 3, 3, 4 but as it goes in the highest speed, the total is 64.

The raga now starts dancing with the repetitive jatis- ‘ta dhi ta ri ki ta thom ki ta nam ki ta’ as the jatis are superimposed on the akaaram. After a while, swaras ascend in groups of three and finally descend even as the jatis continue .In fact it is an ascent to heaven.

It ends with ‘taaam-‘ in the last half avartanaa and the Pallavi starts.

The short Pallavi glimmers with beauty showing the graces of the raga. The sound of the bell at the end of each line makes the experience more divine.

The jatis appear again with the violins responding briefly to each group of syllables. In the first avartanaa, the jatis appear for 8 micro- beats followed by the violins. This happens twice. In the second avartanaa, the jatis go as 6 micro-beats and the violin is played for 2 micro-beats. This happens thrice and then the last jati has 8 micro-beats. The violins take over playing some melodic phrases. A touch of poignancy is added with another group of violins joining and showing some very different dimensions of the raga.

 The twin- veena joins to the backing of tabla tarang and shows illuminating facets of Dharmavati.The violin group which appears very briefly  at the end of each avartanaa, plays ‘ta ri ki ta taam’ melodically at the end of the interlude and leads us to the first CharaNam.

The CharaNam has sequentially interesting phrases. The first part has depth and sensitivity while the second part which starts with ‘gada seema’ picks up pace. The akaaram for half avartanaa is beauty personified. The last part moves with a sense of purpose finally culminating in ‘tadheengiNathom’.

The first half of the second interlude sees the dialogue between the violins and a host of percussion instruments. It also shows the versatility of the composer. The violins sound for 2 beats and the percussion group replies in the next 2 beats..This pattern repeats in the next half avartanaa. The violins then sound for one beat, a group of percussion for two beats and yet another percussion for one beat. After one avartanaa, the violins and the percussion alternate for each beat. The two finally merge. 

It is the merger of creativity and expertise.

The solo violin then gives slices of silkneness with the flute repeating the nuances caressingly. The two join together giving classically delicious music. It is then the turn of the tarangams with the jalatarangam and tabla tarang glimmering with beauty.

A unique pattern follows then. The jatis are rendered and each line is followed by description of Nataraja. Feelingly expressed by SPB , this entire segment resonates and takes us to spiritual heights. The composition takes a breezy complexion with the violins and the percussion moving with ferocity. After 2 avartanaas, the jatis take over again but this time these are ‘magaNa jham’ ‘ragaNa jham’, which are classical jatis mentioned in the ancient texts. The patterns ooze with passion, are stoic and sturdy and are regal.

At the end of the jatis, the gait changes to khandam with the higher octave violins and the resonant percussion dancing with intensity. SPB continues in khandam but this time the invocation is on Durga as if to indicate ardhanareeswara. The violins then continue the dance with percussion underpinnings and we reach empyrean heights.

Logical transcendence which defies logic..

Yes, that is what is cosmic dance all about!

PS: This post and the previous post in Tamizh were read out to an invited audience on the 9th of August 2015 as part of an Event dedicated to ILaiyaraaja. Incidentally, this post happens to be the 150th post in this blog!

Check this out on Chirbit

இளையராஜா- அண்டம் கடந்த இசையமைப்பாளர்

உருவமற்றிருக்கும்.கோடிக்கணக்கான உருவங்களைத் தன்னுள் அடக்கியிருக்கும்; இயங்காமல் இருக்கும்; எல்லா இயக்கங்களும் இதில் நடைபெறும்; ஆடாமல் இருக்கும்; அனைத்து பொருள்களும் இதில் ஆடிக்கொண்டிருக்கும். ஒன்றுமேயில்லாமல் இருக்கும், அனைத்தும் இதில் இருக்கும்.

அது என்ன என்று தெரிந்து கொள்வதற்குமுன் இந்தப்பாடலை கவனிப்போம்.

வாளவரி கோளபுலி கீளதுரி
               தாளின் மிசை நாளும் மகிழ்வர்
ஆளுமவர் வேள் அநகர் போள் அயில
               கோள களிறாளி வர வில்
தோளமரர் தாள மதர் கூளி எழ
               மீளி மிளிர்தூளி வளர்பொன்
காளமுகில் மூளுமிருள் கீள விரி

            தாள கயிலாய மலையே.

இந்தப் பாடலைக் கேட்கும்பொழுது என்ன தோன்றுகிறது?

தாளம், சந்தம், இனிமை, தமிழ், அழகு என அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம்.இவையெல்லாவற்றையும் விட பல விஷயங்கள் மறைமுகமாக‌ இருக்கின்றன. முதலில்,  இந்தப் பாடலின் பொருள் என்ன என்று பார்க்கலாம்.

'கண்ணைப் பறிக்கும் வரிகளுடைய புலித்தோலை உடுத்துபவர்; என்றும் பரமானந்தத்துடன் இருப்பவர்; அடியவர்களை ஆட்கொள்ளுபவர்; குற்றமற்றவர்; கூரிய பற்களையுடைய பெரும் யானையை அடக்கி ஆண்டவர்; மிக்கத் திறன் வாய்ந்த வில்லினை தோளில் அணிந்தவர் ; பூத கணங்கள் தாளமிட நடனம் புரிபவர்; மின்னும் திருவெண்ணீற்றினை அணிபவர்; கரிய மேகங்கள் உண்டாக்கும் இருளைத் தனது பொன்னொளியால் போக்கும் அடிவாரத்தையுடைய மலையில் இருப்பவர்'என்பதே இதன் பொருள்.'

‘புலி’, ‘யானை; ‘அருள் செய்பவர்’, ‘அடக்கி ஆண்டவர்; ‘இருள்’, ‘ஒளி’, என மாறுபாடுகளைக் காட்டுவதோடு மட்டுமன்றி, ஒளி என்பது ஒரு இடுகுறியாக பாடலில் வருவதை கவனிக்கலாம்.தவிர, அவரது ஆட்டம் பாடலின் நடுவில் குறிப்பிடப்பட்டு, எல்லாவற்றிற்கும் மையம் ஆடல் மற்றும் தாளம் என்று மறைமுகமாக உணர்த்தப்படுகிறது.

 ஞானத்துடனே எப்பொழுதும் சம்பந்தம் வைத்திருந்து ஏற்கெனவே அமிழ்து போல இருக்கும் தமிழை இன்னும் இனிய அமுதாக நமக்கெல்லாம் வழங்கி வந்த திருஞானசம்பந்தர் இயற்றிய பாடல் இது.

முதலில் போட்ட புதிருக்கான விடை என்ன என்று இப்பொழுது பார்க்கலாம்.

'அண்டம்' என்பதே அது.

ஞானசம்பந்தரின் பாடலும் இந்த அண்டத்தையே குறிக்கிறது.

எப்படி?

அணுக்களால் ஆனது அண்டம். ஒவ்வொரு அணுவுக்கு உள்ளேயும் இருக்கும் கருப்பொருளை (nucleus ) சுற்றி மின் அணு(electron )  நொதுமம்(neutron ), நேர்மின்மி( proton) எப்பொழுதும் சுழன்று கொண்டிருக்கின்றன.

சிவனின் நடனம் இதைத்தான் உணர்த்துகிறது. இந்த இடத்தில் சில விஷயங்களைக் கூறுவது அத்தியாவசமாகிறது. சிவன் அல்லது நடராஜ உருவம், மதங்களுக்கு அப்பாற்பட்ட விஷயம். தெய்வ சக்தி என்று இதனைக் குறிப்பிடலாம். இறை நம்பிக்கை இல்லாதவர்கள் இதனை விஞ்ஞான ரீதியாக நோக்கலாம். நடராஜ உருவம் என்பது ஒரு குறியீடு. இது உணர்த்துவது என்ன?

அந்த உருவத்தைச் சுற்றி இருக்கும் நெருப்பு ப்ரம்மாண்டத்தையும், விழிப்புணர்வு நிலையினையும், பிறப்பு, இறப்பு, வினைகள் இவற்றின் சுழற்சியினைக் காட்டுகின்றது.சிவனுடைய நான்கு கைகள், நான்கு திசைகள்.மேலே இருக்கும் வலது கையில் இருக்கும் உடுக்கை, காலசக்கரத்தையும், ப்ரம்மாண்ட நாதத்தையும், மேலே இருக்கும் இடது கையில் உள்ள அக்னி அழித்தலையும், கீழே உள்ள வலது கை அருளையும், கீழே உள்ள இடது கை யானையின் துதிக்கை போல சுழன்று சற்று மேலே சென்று, அறியாமை என்னும் காட்டிலிருந்து வெளியே வருவது எப்படி என்று காட்டுகிறது. கைகளிலிருந்தும், தலையிலிருந்தும் தொங்கும் பாம்புகள் அகங்காரத்தையும், இடுப்பைச் சுற்றி இருக்கும் பாம்பு குண்டலினி சக்தியையும் குறிப்பிடுகின்றன.வலது காலின் கீழே இருக்கும் குள்ள உருவம், குழப்பம், மறதி, இவைகளையும், அதனை மிதித்துக் கொண்டிருக்கும் வலது கால் வெற்றியையும், தூக்கி இருக்கும் இடது கால் எல்லாவற்றினின்றும் விடுதலையையும் குறிப்பிடுகின்றன.முழு உருவமும் தாமரை இதழின் மீது இருப்பது, உள்ளிருக்கும் அமைதியினை உணர்த்துகிறது.

இந்த பரமானந்தம் மிக்க நடனம் நமக்கெல்லாம் உணர்த்துவது இதுதான்.

அண்டத்தில் உள்ளவை அனைத்தும் ஒன்றோடொன்று தொடர்பு உடையவை. (Telepathy )என்னும் சேணிலை உணர்வாட்சி நிகழ்வதும் இதனால்தான். நாம் பேச நினைப்பதை இன்னொருவர் பேசுவதும் இதனால்தான்.  இரண்டு ஆன்மாக்களும் ஒரே அலைவரிசையில் இருக்கும்பொழுது இது நிகழ்கிறது.

இசை என்பதும் இந்த அணுக்களின் கூட்டுதான். கடந்த இரண்டு மூன்று சிறப்புப் பதிவுகளில் 'இறை மறுப்பு கொள்கை உடையவர்கள் கூட தெய்வீகத்தன்மையினை உணர முடிவது இசையால் மட்டுமே சாத்தியம்' என்று குறிப்பிட்டிருந்தேன்.

இசை என்பது இந்த அண்டம் முழுதும் நிறைந்திருக்கிறது.எனினும்,சிலரால் மட்டுமே அந்த அணுக்களை சேர்க்கும் விதத்தில் சேர்க்க முடிகிறது. அப்படி நிகழும்பொழுது இனிமை பன்மடங்காகிறது. அதே அலைவரிசையில் இருக்கும் ஆன்மாக்களை அந்த இசை ஈர்க்கிறது; மெய்மறக்க வைக்கிறது. இந்த சேர்க்கையினை இயல்பாகச் செய்யும் ஒரு மாமனிதர் இளையராஜா. எனவேதான், அந்த இசை நம்மை மகிழ வைக்கிறது;அழ வைக்கிறது; ஆட வைக்கிறது; பாடவும் வைக்கிறது.

இன்றைய சிறப்புப் பாடலும் அந்த வகையினைச் சார்ந்ததுதான்.

'ஆலாபனா' திரைப்படத்தில் இடம்பெற்ற 'நடராஸு நயனால ஜீவிஞ்சனா' என்ற பாடல், ராகத்தின், தாளத்தின் அழகிய ரகசியங்களைத் தன்னுள்ளே கொண்டுள்ளது. இசைஞானி, இந்தப் பாடலை தர்மவதி என்னும் ஆன்மீக உணர்வைத் தரக்கூடிய ராகத்தில் அமைத்தது சிறப்புக்குரிய இன்னொரு விஷயம்.

இந்த‌ இசையாக்க‌த்தில் ம‌றைந்து கிட‌க்கும் சில‌ அம்ச‌ங்க‌ளை இப்பொழுது பார்க்க‌லாம்.

வீற‌ம‌மைதியுட‌ன் தொட‌ங்குகிற‌து ஆக்க‌ம். 6 வினாடிக‌ளுக்கு நாம் கேட்ப‌து த‌ம்பூராவின் நாத‌ம் ம‌ட்டுமே.இந்த‌ தியான‌ நொடிக‌ளே போதும், தெய்வீக‌ ம‌ழை பொழிய‌ இருப்ப‌தை ந‌ம‌க்குக் காட்டுவ‌த‌ற்கு. மிக‌ வித்தியாச‌மான‌ விருத்த‌ம் எஸ்.பி.பி. அவ‌ர்க‌ளின் ப‌க்திப் ப‌ர‌வ‌ச‌ம் த‌தும்பும் குர‌லில் தொட‌ர்கிற‌து. இந்த‌ விருத்த‌ம், அகண்டத்தில் எங்கும் நீக்க‌ம‌ற‌ நிறைந்திருக்கும் தெய்வீக‌த் தன்மையைப் ப‌ற்றிப் பேசி, இறுதியில் நாட்டிய‌மே அந்த‌ப் ப‌ர‌ம்பொருள்தான் என்று கூறுகிற‌து.'நாட்டியாத்மா' என்று பாடும்பொழுது த‌ர்மாவ‌தி ராக‌த்தின் அடிக்கோடு தெரிகிற‌து. தொட‌ர்கின்ற‌ன‌ நாட்டிய‌ ஜ‌திக‌ள்.சாஸ்திரிய‌ ந‌ய‌ம் மிக்க‌ இந்த‌ ஜ‌திக‌ள் இன்னும் ஒன்றை ந‌ம‌க்கு உண‌ர்த்துகின்ற‌ன‌.

முத‌ல் இர‌ண்டு ஆவ‌ர்த்த‌ன‌ங்க‌ளில் முத‌ல் அரை ஆவ‌ர்த்த‌ன‌ம் கீழ்க்கால‌த்திலும், அடுத்த‌ அரை ஆவ‌ர்த்த‌ன‌மும், தொட‌ரும் மூன்றாவ‌து ஆவ‌ர்த்த‌ன‌மும் அடுத்த‌ கால‌த்திலும், நான்காவ‌து ஆவ‌ர்த்த‌ன‌ம் அத‌ற்கு அடுத்த‌ கால‌த்திலும் அமைந்திருக்கிற‌து. க‌ட‌ந்த‌ கால‌ம், நிக‌ழ் கால‌ம், எதிர் கால‌ம் என்னும் மூன்று கால‌ங்க‌ளை குறிப்பிடுவ‌தாக‌வும் வைத்துக் கொள்ள‌லாம்; அல்ல‌து மூன்று க‌ண்க‌ளை உண‌ர்த்துவ‌தாக‌வும் எடுத்துக் கொள்ள‌லாம்.

ல‌ய‌ ந‌ட‌ன‌ ராஜா, சொல் க‌ட்டுக‌ளை எவ்வாறு அமைத்திருக்கிறார் என்று பார்க்க‌லாம்.

முத‌ல் இர‌ண்டு ஆவ‌ர்த்த‌ன‌ங்க‌ளில் 16,  ‘3, 3, 3,1, 2, 2, 2’ என ப‌குக்க‌ப்ப‌ட்டிருக்கிற‌து.

மூன்றாவ‌து ஆவ‌ர்த்த‌ன‌த்தில் இது 4, 3, 5, 4 என‌ அரை ஆவ‌ர்த்த‌ன‌த்திற்கு பிரிக்க‌ப்ப‌ட்டு, மொத்த‌ மாத்திரைக‌ள் 32 ஆகின்ற‌ன‌. இந்த‌ 4, 3 ம‌ற்றும் 5,4 ஒரு மிஸ்ர‌ம், ஒரு ச‌ங்கீர‌ண‌ம் என‌க் கொள்ள‌லாம்.

நான்காவ‌து ஆவ‌ர்த்த‌ன‌ம், 3, 3, 3, 4 என்று அதி மேல்காலத்தில் சென்று மொத்த‌ மாத்திரை‌க‌ள் 64 ஆகின்ற‌ன‌.

'தத்தி தரிகிட தொம் கிட நம் கிட' என்னும் ஜதியும், தர்மவதியில் எஸ்.பி.பி.யின் அகாரமும் மேல் அடுக்கப்பட்டு ராகமும் தாளமும் நடனம் ஆடுகின்றன. இரண்டு ஆவர்த்தனங்களுக்குப் பிறகு, மூன்று மூன்றாக ஸ்வரங்கள் பிரிந்து மேலே செல்கின்றன; அவரோஹணமாக இறங்குகின்றன.இது சுவர்க்கத்தின் வாசற்படி.பேரின்ப லோகத்திற்கு நம்மை அழைத்துச் செல்லும் ஏணியின் முதல் படி.

'தா...ம்' என்றபடி திறக்கிறது அந்த வாசல்.

அழகுற மிளிரும் பல்லவி, ராகத்தின் வசீகரத்தை நயம்படக் காட்டுகிறது.அவ்வப்பொழுது ஒலிக்கும் மணியோசை,தெய்வீக உணர்வை இன்னும் அதிகரிக்கிறது.

முதலாவது இடையிசையில், ஜதிகள் மறுபடி ஒலிக்க, அவற்றிற்கு வயலின்கள் சுருக்கமாக பதில் கூறுகின்றன.முதலாவது ஆவர்த்தனத்தில் வயலின்கள் தொடர‌ எட்டு எட்டு அக்ஷரங்களாக ஒலிக்கும் ஜதி,அடுத்த ஆவர்த்தனத்தில் ஆறு ஆறாக ஒலிக்கின்றன.மீதம் இரண்டை வயலின்கள் கவனித்துக் கொள்கின்றன.மூன்று முறை இது நடக்கிறது.நான்காவது எட்டு ஜதியாகவே ஒலிக்கிறது.

இப்பொழுது,வயலின்கள் தர்மவதியை இனிமையாகத் தொடருகின்றன. சில கணங்கள் கடந்த பின்னர், இன்னொரு குழு வயலின்கள் சேர்ந்து கொண்டு இதே ராகத்தின் வேறு ஸ்வரங்களைத் தொடர்ச்சியாக வாசித்து மாறுபாட்டினை காட்டுகின்றது.ராகத்தின் பல பரிமாணங்கள் இப்பொழுது வெளிப்படுகின்றன.தொடர்கின்றன இரண்டு வீணைகள். தபலா தரங்கின் துணையுடன் இவை தர்மவதியின் ப்ரகாசமான பகுதிகளுக்கு அழகாக அழைத்துச் செல்கின்றன.ஒவ்வொரு அரை ஆவர்த்தனத்திற்குப் பிறகு மிகக் குறைந்த கால அளவே வரும் வயலின்கள், இறுதியில் 'த ரி கி ட தாம்' என வாசித்து முதலாவது சரணத்திற்கு  முகமன் கூறுகிறது.

முதலாவது சரணம், தொடர்ச்சியாக வரும் சுவாரசியம் அடங்கிய பகுதிகளைக் கொண்டிருக்கிறது. முதலாவது பகுதி ஆழமாகவும், கூருணர்வுத்திறத்துடனும் இருக்கிறது. 'கட சீம நாகேந்திர ஹாராவளி' எனத் தொடங்கும் இரண்டாவது பகுதியிலிருந்து சிறிது சிறிதாக வேகம் பிடிக்கிறது.அரை ஆவர்த்தனத்தில் பாடப்படும் அகாரம் அழகின் அம்சம்.சிறந்த தெளிவுடன் தீர்மானமாகச் செல்லும் இறுதிப் பகுதி,'ததீங்கிணத்தோம்' என்று மூன்று முறை கூறுவதுடன் இந்த சரணத்தை முடிக்கிறது.

இரண்டாவது இடையிசையின் முதல் பகுதியில் நாம் காண்பது வயலின்களுக்கும், ஏனைய பிற தாள வாத்தியங்களுக்கும் நிகழும் சம்பாஷணை மட்டுமல்ல. பண்ணமைப்பாளரின் பலிதிசையிக்கத்திறனையும்தான்.

வயலின்கள் இரண்டு துடிப்புகளுக்கு ஒலிக்கின்றன.தொடரும் தாளவாத்தியங்கள் இரண்டு துடிப்புகளுக்கு ஒலிக்கின்றன.ஒரே ஆவர்த்தனத்தில் இது இருமுறை நிகழ்கிறது.அடுத்த ஆவர்த்தனத்தில், வயலின்கள் ஒரு துடிப்பும், ஒரு தாள வாத்தியக் குழு இரண்டு துடிப்புகளும், இன்னொரு தாள வாத்தியக் குழு ஒரு துடிப்பும் இசைக்கின்றன.இதுவும் இருமுறை நிகழ்கிறது.தொடரும் ஆவர்த்தனத்தில், வயலின்களும், தாள வாத்தியங்களும் ஒவ்வொரு துடிப்பிலும் மாறி மாறி ஒலித்து இறுதியாக ஒன்று சேருகின்றன.ஆக்கத்திறனுக்கும், சிறப்புத்திறனுக்கும் நிகழும் சேர்க்கை இது.

இப்பொழுது தனி வயலின் பட்டுபோன்ற சங்கதிகளுடன் செல்ல, குழல், கவனத்துடன் அதே சங்கதிகளை தனக்கே உரித்தான பாணியில் ஒலித்து நம்மை ஆட்கொள்கிறது.இந்த சாஸ்திரிய இசையின் இனிமையில் நாம் கட்டுண்டு கிடக்கும்பொழுது, தரங்கம் என தமது அழகிய நிறங்களைப் பரப்புகின்றன ஜலதரங்கமும், தபலா தரங்கமும்.

ஒரு தனித்தன்மையான படிமம் அடுத்து வருகிறது. எஸ்.பி.பி. ஜதிகள் முதலில் சொல்ல, அந்த தாள கதியிலேயே, நடராஜரின் வர்ணிப்பையும் தொடர்கிறார்.எஸ்.பி.பி.யின் உணர்ச்சிமிக்க குரலில் அதிரும் இந்தப் பகுதி நம்மை ஆன்மீகத்தின் எல்லைக்கே அழைத்துச் செல்கிறது. தொடரும் வயலின்களும், தாள வாத்தியங்களும் சற்று ஆவேசத்துடன் செல்கின்றன. இரண்டு ஆவர்த்தனங்களுக்குப் பிறகு, 'மகண' 'ரகண' 'பகண' என பண்டைய புத்தகங்களில் காணப்படும் நாட்டிய ஜதிகள் சிம்மம் போன்ற குரலில் ஒலிக்கிறது.இயல்பாகவும்,தீவிரமாகவும், கட்டுக்கோப்புடனும் செல்கின்றன இந்தப் படிமங்கள்.

இந்த ஜதிக்கோர்வை முடிந்தவுடன் நடை கண்டத்திற்கு மாறுகிறது.மேல்ஸ்தாயி வயலின்களும், தாள வாத்தியங்களும் செறிவுடன் ஆட,இப்பொழுது தொடர்வது துர்கையின் வர்ணனை.வயலின்கள் தாண்டவமாட நாம் தெய்வீக உலகத்திற்குச் செல்லுகிறோம்.

இது அறிவெல்லை கடந்த நிலை..

இதுவே அண்டத்தின் நடனம்!

Check this out on Chirbit