ILaiyaraaja's Music and Emotions-VIII-Erotic

 It may sound odd, but the fact is eroticism was a part of life those days. By ‘those days’, I mean until 5 or 6 centuries ago. To be precise, before the entry of the Britishers.

The Victorian morality brought in by the English changed the entire contours of our thinking and psyche so much so that it has now resulted in moral policing by vested interests. I know some of you or even many of you may disagree with me. While agreeing or disagreeing is one’s choice and is part of any democracy, I feel there is a moral obligation on my part to explain as to why I am making such sweeping statements.

Literature is the mirror of any society. Therefore, let me quote examples from literature to show how open the society and people were during those days. In fact, I had touched upon this subject in one of my posts in my other blog last year (http://ragamanjari.blogspot.in/2013/10/on-eroticism.html).

Now, look at this poem from ‘KuRunthogai’ which is part of the 2500 year old Sangam literature.

‘Herds of deer attack over ripe pods
of uLunthu plants, whose red
stems look like legs of quails.

The dew is harsh this winter and there is no other
medicinal cure other than his chest that embraces me’.

பூழ்க்கால் அன்ன செங்கால் உழுந்தின்
ஊழ்ப்படு முது காய் உழை இனம் கவரும்
அரும்பனி அற்சிரம் தீர்க்கும்
மருந்து பிறிதில்லை அவர் மணந்த மார்பே.

This poem was written Alloor Nanmullaiyaar, a woman poet. The intention behind mentioning the gender is surely not sexist. I just want to highlight the fact that eroticism was not the preserve of the male species alone those days. The poet herself was very prolific and wrote 9 poems in KuRunthogai and one each in AkanaanuRu and PuRanaanuRu.

The poem has two parts and though each part appears to be independent of the other, in reality they are not. The ‘attack’ of deer and the description of the ‘uLunthu’ plants (red stems) have a lot of inner meanings and I leave it to the imagination of the readers. The second part where she longs for the embrace of her Hero is described beautifully as well though it is more direct here.

Such erotic underpinnings were not restricted to the Sangam age alone. Bhakti literature is no exception. The poems of Thirumangaiyaazhwar, Nammazhvar ooze with eroticism. AandaL, who was a very small girl of about 10 or 12 when she wrote the Thiruppavai and Naachiyaar Thirumozhi pines for the Lord and one sees some beautiful love poetry there.

Some centuries later-say in the 13^th Century- Jayadeva composed Geeta Govinda and the Ashtapatis are considered to be some of the best love poems of the world. The 6^th Ashtapati describes almost everything about the act itelf in a matter of fact manner.

I shall quote such great poems in Tamizh and Sanskrit in my future posts. The point I am trying to make is that there is a thin line between eroticism and vulgarity and this line belongs to the writer/poet. At the same time, what is ‘aesthetically erotic’ may sound obscene or vulgar to you depending on the upbringing, culture, background and taste. So, I leave it to you to debate and decide. Other point of view is always welcome.

In any case, to continue the argument the logical question is ‘What do you think of Film songs-are these aesthetic or do they sound vulgar?’ Let me clarify now that the objective of this post is not to discuss about vulgarity or perceived vulgarity. As you all know, I am doing a series on emotions/feelings in his music and I thought eroticism cannot be and should not be left out. Therefore, let me focus on the song of the day which according to me is aesthetically erotic. Coming as it does from a gentleman known for his spiritual leanings, such compositions acquire more significant and important.

As I have written earlier in a couple of my posts, one of the many things that amazes me about him is his ability to get into the skin of the character while composing. I know there have been some criticisms against him for composing erotic songs. All I can say is these people miss the wood for the tree. I, as a music fan look at the musicality in such compositions. People who feel otherwise can skip listening to such songs. The control is in their hands. But finally, whose loss is it?

Without further ado, let me take up the composition.

‘En degam’ from Oru odai nadhiyagiRathu is a composition which is permeated with erotic contours and speaks volumes of the composer and the singer (Janaki). Based on Sindhu Bhairavi, the composition is backed by a dynamic laya pattern in Tisram played on the Tabla, just a few melodic instruments and the Bass guitar that is different from a majority of his compositions. How the last mentioned is different will be explained shortly.

The choice of the raga itself reveals the composer’s admirable level of his insight into its entrancing identity. Sindhu Bhairvi, as mentioned in my earlier posts here, is a raga which goes mainly by the bhava and it is sacrilegious to confine the raga in a particular structure. Having said that, I have hardly come across a composition as erotic as this one in this raga.

The composition starts with the horn which moves with a zestful vigour. After being alone for 7 tisram beats, its companions-the Tabla and the Jaalra- join and we see a gait full of potency. Bolstered by the presence of the two, the horn dances with glee and titillates us with a sangati and handing it over to the guitar just before the Pallavi blossoms in the ateeta eduppu.

The inimitable Janaki steals the show with an eloquent rich tone soaked in viraha. Two things to be noted here. The vibrant Tabla weaving different patterns in Tisram(note how it goes in ‘d..e..g..a..m) and the subtle bass guitar. The latter’s role is of course redefined in the CharaNams.

The first interlude has a tracery of melodic sounds. First we have the dynamic guitar. Is it one guitar? No, don’t we hear two different sounds? These two guitars are followed by the flute that charts its own course with radiance. The energetic guitar now takes us into the deeper layers with the flute peeping in yet again towards the end for a very short spell. Note the total absence of the percussion from the time the guitar takes over in the second part.

The CharaNams are full of voluptuously felicitous expressions. One sees the sparkle of the raga as well as the beauty of eroticism in all the lines. But what is of particular interest to the musically inclined and people who follow his compositions closely is his use of bass guitar here. Generally, he uses bass guitar subtly and the bass lines have a melody of their own in variance with the scale and the basic melody of the song. At times, the bass guitar is made to sound more dynamic too and also used as rhythm or in lieu of rhythm. But in ‘En Degam’, it echoes the notes of the vocals especially in the last two lines of the CharaNams. This pattern is unique and adds not only to the musicality but also to the feeling per se.

The Bass guitar literally empathises with the heroine here as the voice reaches a crescendo.

The horn enters again in the second interlude -though briefly-with a melodic charm. The calm demeanor of the flute makes us tranquil while the interjection of the guitar makes us energetic. Janaki’s voice that follows does the rest.

Delicate and Serene.

Is anybody flinching?

ILaiyaraaja's Music and Emotions- VII- Humour II

The great Tamizh poet Avvaiyyar was once challenged by a passerby to identify the grass hidden inside his closed palm with intent to make fun of her.

The clever poet, who saw through it, sang thus:

எட்டேகால் லட்சணமே, எமனேறும் பரியே,
மட்டில் பெரியம்மை வாகனமே, - முட்டமேல்
கூரையில்லா வீடே, குலராமன் தூதுவனே,
ஆரையடா சொன்னாயடா!

In Tamizh, the number 8 is denoted as the first alphabet ‘அ’ (a) and quarter is denoted as ‘வ‌’ (va).So, the first part of the first line means ‘you ugly’. The vaahana of Yama is supposed to be a buffalo and that of ‘Jeshta devi’ also called as ‘Moodevi’ is donkey. After making him realise that he is after all like a buffalo and a donkey, the brilliant poet goes on to say that he is after all a small wall (kutti chuvar in Tamizh). After this she adds on to the list of animals and calls him as Monkey rather diplomatically this time (Rama’s messenger). The last line has many meanings. ‘aarai’ means the kind of ‘grass’ he was referring to. ’aaraiyada sonnaiyaada’ also means ‘whom are you talking to’ or in other words ‘how dare you tell me’. The last part of ‘sonnaai’ means a dog. .

Let us look at how this poem sounds:

‘You ugly, you Buffalo, you Donkey, you Monkey, are you challenging me?’

Poetic humour at its best! It also shows how assertive women were in Tamizh land during that time.

Sense of humour is an art by itself. Though we all are born with it, some of us (or should I say many of us?) lose it over a period of time. Rather we believe that it is lost. Nevertheless, unless there is a problem with our lower frontal lobes, all of us do have it though it is hidden somewhere deep inside in some of us and even a Google search may not be of any help. What will surely be of help is laughing out loud not just when situation demands but also when we are not upto it. How can Thiruvalluvar be wrong when he said  ‘இடுக்கண் வருங்கால் நகுக‌’ (smile during crisis).

Laughter activates our brain. Laughter gives us happiness. Laughter gives us peace.

Coming to think of it, music too has the same effect.

So, why don’t we look at a composition which while making us laugh also teaches a lesson or two about music itself?

I am saying ‘teaches’ because it is based on a pure classical ragam and listening to this, one wonders if this ragam can also be used in such a situation?

 Yadukulakambhoji is indeed an interesting ragam. The trinity of Carnatic Music-Saint Tyagaraja, Muththuswamy Dikshithar and Shyama Sastri- have all composed in this raga. In fact, Tyagaraja alone has composed 8 kritis while Dikshithar has composed the famous Navagraha kriti on Saturn in this raga.

Though it is considered to be a very classical raga, if one traces the routes, one will be amazed to know some facts. The raga is not very ancient as per the classical texts since it does not find a place in texts like Sangeeta Ratnakara. Musicologists consider that this raga must have originated around the 16^th Century. It is believed that a tribe by name ‘erugala’ sang Kambhoji with some variations and therefore it was called as ‘Erugala Kambhoji’ which finally became ‘Yadukula Kambhoji’. The raga following the same scale known as ‘Sevvazhi’ has also been there in Tamizhisai since time immemorial. All these historical facts go to show that the raga is of course old though it was adapted into the classical system much later. Sangeeta Sampradaya Pradarshini, considered to be the Bible by present day musicians and musicologists calls this raga as ‘erugala kambhoji’only.

The raga, a janya of Harikambhoji is audava-sampoorNa having 5 swaras in the arohaNa-dropping ‘ga’ and ‘ni’- and all the 7 in the avarohaNa. But this is a raga which can never be confined to a structure and goes by the prayogas. The swara ‘ma’ is multi-splendoured and it ranges from being very soft to being very sharp depending on the sanchaaraas.

This raga has been wonderfully used by the Maestro in a composition where humour runs as the undercurrent. ‘Oththaiyile ninnathenna’ from ‘Vanaja Girija’(1994) is a song which would never fail to bring   a smile on our faces whenever we listen to it. Rendered with consummate ease by Chitra, the composition shows the creativity and innovativeness of the composer yet again. I must add here that this is not the classical Yadukula Kambhoji-especially in the charaNams as it has more folksy touches. The composition also shows how the erugala tribe would have perceived Kambhoji to conceive Erugula Kambhoji.

The song starts with a kind of spontaneity so typical of a folk song. The first two lines are rendered without any percussion which in fact appears only after two avartanams. It is also an interesting combination with the guitar strumming the first two syllables ‘ta ka’ along with the folk rhythmic instrument. The third syllable is not played while the fourth syllable is played by the folk instrument alone. The folk instrument plays the next part but this time leaving the gap in the second syllable. That is the 8-beat adi taaLa is split into 16 maatras with 4 ‘ta ka dhi mi’s. The ‘dhi’ in the first ‘ta ka dhi mi’ and the ‘ka’ in the second one are left blank. This pattern which repeats itself adds to the folksy flavour of the tune.

It is Laya Raaja again towards the end of the Pallavi where he splits the 16 as 4 tisrams and 1 Chatushram.

The first interlude is alluring with a host of folk instruments and western instruments. A composer’s brilliance is shown not just in the choice of the instruments but also in the way these are handled and used. One can discern at least two different horn like instruments. While the first ones play with zeal and zest like a karma yogi, the second set plays with a flourish expanding further. In the second part, there are three different instruments-one a western electronic instrument, the second one a stringed folk instrument and the third one, a stringed western instrument sounding like a viola. As the first one plays a melody with depth and delicacy, the folk instrument interjects in the second half of the avartanam with the supple Viola-like instrument going on a trip of its own.

Immaculate!

The lines in the CharaNams with beauteous shades of folk music glow with a radiance. The first two lines with a couple of higher octave notes are charming while the third and the fourth lines give a wonderful mix of folk and classical with subtle sangatis. The following two lines are reposeful. Note that the percussion plays all the syllables without any gap.

Melody flows like a steady stream in the second interlude. First we have the snappy folk piped instrument. The synthesizer which almost mimics a human voice responds with vitality. We feel the air of serenity even as the folk instruments shine with iridescence.

In the end, as the Pallavi is rendered again, the 4 tisrams  in ‘Vaai thuNaikku pecchu tharava’ add lustre.

It is a journey with élan and abandon with a dash of innocence.

After all, is this not what life all about?


Check this out on Chirbit

இளையராஜாவின் இசையும் உணர்ச்சிகளும்- நகைச்சுவை

கையில் புல் ஒன்றை மறைத்துக்கொண்டு, 'இது என்ன கீரை' என்று கிண்டலாகக் கேட்டான் ஒரு இடையன் ஒளவையாரிடம்.

கிண்டலைப் புரிந்து கொண்ட ஒளவையாரும், இவ்வாறு பாடினார்:

‘எட்டேகால் லட்சணமே, எமனேறும் பரியே,
மட்டில் பெரியம்மை வாகனமே, - முட்டமேல்
கூரையில்லா வீடே, குலராமன் தூதுவனே,
ஆரையடா சொன்னாயடா!’

தமிழில் எட்டு எனும் எண்ணைக் குறிக்கும் எழுத்து 'அ', 'கால்' எனும் அளவைக் குறிக்கும் எழுத்து 'வ'.இரண்டையும் சேர்த்து அடுத்து வரும் சொல்லோடு படித்தால் வருவது 'அவலட்சணம்'.அடுத்து,எருமை, கழுதை, குரங்கு என்று நேரடியாகக் குறிப்பிடாமல் மரியாதையோடு, எமனின் வாகனம், மூதேவியின் வாகனம்,ராமனின் தூதுவன் என்கிறார்.குட்டிச் சுவரும் மரியாதையோடு கூரையிலா வீடாகிறது.இவை எல்லாவற்றையும் விட கவிஞரின் புலமை புலப்படுவது  'ஆரையடா சொன்னாய்' என்ற‌ கடைசி வரியில். இதன் நேரடியான பொருள்-'ஆரைக்கீரை' அந்த இடையனின் கையில் இருப்பது என்பது.இன்னொரு பொருள் 'யாரைப் பார்த்து நீ கேட்கிறாய்' என்பது. 'சொன்னாய்' எனும் சொல்லில் இருக்கும் 'நாயும்' அவனைக் குறிப்பது.

ந‌கைச்சுவை என்ப‌து ஒரு க‌லை.நாம் எல்லோரும் ந‌கைச்சுவை உண‌ர்வோடு பிற‌ந்தாலும்,ந‌ம்மில் ப‌ல‌ரும் இதை இழ‌ந்து விடுகிறோம்.எனினும், ந‌ம‌து கீழ்ப்பொட்டும‌ட‌லில் ஏதேனும் ஒரு பிர‌ச்ச‌னை இருந்தாலே ஒழிய‌,இந்த‌ உண‌ர்வு நம் எல்லோரிடமும் உள்ளே ஆழ்ந்த‌ ப‌குதியில் உற‌ங்கிக்கிட‌க்கின்றது.கூ குள் தேட‌ல் போட்டாலும் தென்ப‌டாத இது, துன்ப‌ம் நேர்கையிலும் யாழெடுத்து இன்ப‌ம் சேர்த்து சிரிக்கும்பொழுது க‌ரைபுட‌ர்ந்து ஓடுகின்ற‌து. 'இடுக்க‌ண் வ‌ருங்கால் ந‌குக‌' என்ப‌து பொய்யாமொழிய‌ல்ல‌வா?

சிரிப்பு ந‌ம‌து மூளையைத் தூண்டி சுறுசுறுப்பாக்குகிற‌து.சிரிப்பு ந‌ம‌க்கு ம‌கிழ்ச்சியினை உண்டாக்குகிற‌து.சிரிப்பு ந‌ம‌க்கு அமைதி த‌ருகிற‌து.

இசைக்கும் இந்த‌ ச‌க்தி இருக்கிற‌து.

வாருங்க‌ள்!ந‌ம்மை சிரிப்ப‌லையில் ஆழ்த்தி அதே ச‌ம‌ய‌த்தில் இசை ப‌ற்றிய‌ ஓரிர‌ண்டு பாட‌ங்க‌ளையும் ந‌ட‌த்தும் ஒரு இசையாக்க‌த்தினைக் காண்போம்..

மரபார்ந்த இசையில் பல நுணுக்கங்கள் நிறைந்த இந்த ராகத்தை இப்படிக்கூட கையாளமுடியுமா என்று நம்மை ஆச்சரியப்படவைக்கும் ஆக்கம் என்பதால்தான் பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ளலாம் என்று கூறினேன்.

'யதுகுல காம்போதி' எனும் ராகம் ஒரு சுவாரசியமான ராகம்.கர்னாடக இசையின் மும்மூர்த்திகளும் இந்த ராகத்தில் பாடல்களைப் புனைந்திருக்கிறார்கள்.குறிப்பாக தியாகராஜர் மட்டுமே எட்டு கிருதிகளை இந்த ராகத்தில் அமைத்திருக்கிறார்.தீக்ஷிதரின் நவகிருஹ கீர்த்தனைகளில் சனி பகவானின் மேல் இயற்றிய கீர்த்தனையை இந்த ராகத்தில் அமைத்திருப்பதிலிருந்து இந்த ராகத்தின் முக்கியத்துவத்தை உணரலாம்.

இது மிகவும் சாஸ்த்ரீயமான ராகமாகக் கருதப்பட்டாலும்,இந்த ராகத்தின் மூலத்தை ஆராய்ந்தால்,பல சுவாரசியமான தகவல்கள் புலப்படுகின்றன.

மரபார்ந்த ராகம் தொடர்பான நூலான 'சங்கீத ரத்னாகரா'வில் இந்த ராகம் பற்றிய குறிப்பு காணப்படவில்லை.இசை ஆய்வாளர்கள், இந்த ராகம் 16ஆம் நூற்றாண்டில் தோன்றியிருக்கலாம் என்று மதிப்பிடுகிறார்கள்.'எருகல' என்னும் பழங்குடி மக்கள் 'காம்போஜி' ராகத்தை சில மாறுபாடுகளுடன் இசைத்ததனால்,இது 'எருகல காம்போஜி' என்ற பெயர் பெற்று, நாளடைவில் இது மருவி 'யதுகுல காம்போஜி'யாகியது என்று கருதப்படுகிறது.அதே சமயத்தில்,இந்த மண்டிலம், 'செவ்வழி' என்ற பெயரோடு தமிழிசையில் தொன்றுதொட்டு இருந்துவருவது இன்னொரு தகவல்.இசை ஆய்வாளர்களாலும்,வல்லுனர்களாலும் 'புனித நூலாக'க் கருதப்படும் 'சங்கீத சம்பிரதாய ப்ரதர்ஷணி'இந்த ராகத்தை 'எருகல காம்போஜி'என்றே குறிப்பிடுகிறது.

ஹரிகாம்போஜியிலிருந்து ஜனித்த இந்த ராகத்தின் ஆரோஹணத்தில் ஸ,ரி,ம,ப,த என்ற‌ ஐந்து ஸ்வரங்களும் அவரோஹணத்தில் ஏழு ஸ்வரங்களும் உள்ளன.என்றாலும்,ஒரு அமைப்பில் இந்த ராகத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியாது.ப்ரயோகங்களைப் பொருத்து'ம' எனும் ஸ்வரம் மிக மிருதுவாகவும்,தீவிரமாகவும்,இரண்டுக்கும் இடைப்பட்டும் ஒலிக்கும் இந்த ராகத்தில்.

நகைச்சுவை அடிநீரோட்டமாக ஓடும் ஒரு பாடலை இந்த ராகத்தில் அமைத்து நம்மையெல்லாம் வியப்பில் ஆழ்த்துகிறார் இளையரா ஜா அவர்கள்.'வனஜா கிரிஜா'என்னும் திரைப்படத்தில் இடம்பெற்ற 'ஒத்தையில நின்னதென்ன' என்ற பாடலைக் கேட்கும்பொழுதெல்லாம் நமது முகத்தில் புன்னகை தவழாமல் இருக்க வாய்ப்பில்லை.

மிகவும் லாவகமாக சித்ரா எனும் சிறந்த பாடகியால் பாடப்பட்ட இந்தப் பாடல், இசையமைப்பாளரின் ஆக்கத்திறனையும்,எதையும் புதுமையோடு அணுகும் அவரது முறையினையும் நமக்கு மறுபடியும் புலப்படுத்துகிறது.

குறிப்பிட வேண்டிய ஒரு விஷயம் இந்தப் பாடல் முழுவதும் சாஸ்திரீயமான யதுகுல காம்போஜி அல்ல.குறிப்பாக சரணங்களில் இதன் நாட்டுப்புற வாசத்தை நம்மால் நன்கு உணர முடிகிறது.எருகுல மக்கள் காம்போஜியை உள்வாங்கி எருகுல காம்போஜியாக எப்படி உருவாக்கியிருப்பார்கள் என்று நமக்கு புலப்படுத்தவும் செய்கிறது.

தன்னியலார்ந்த உணர்வுடன் தொடங்குகிறது பாடல்.பல்லவியின் முதல் இரண்டு வரிகள் தாள வாத்தியம் எதுவுமின்றி ஒலிக்கிறது.இரண்டு ஆவர்த்தனங்கள் முடிந்தபிறகு தலை காட்டுகின்றன‌ தாளவாத்தியங்கள் ஒரு சுவாரசியமான சேர்மானத்துடன்.ஒரு நாட்டுப்புற தாள வாத்தியத்துடன் சேர்ந்து ஒலிக்கும் கிடார், 'த க' என்ற இரண்டு சொற்குறியீட்டுகளை மட்டும் ஒலிக்கிறது.மூன்றாவது சொற்குறியீடான 'தி' யை ஒலிக்காமல் விட்டு, நான்காவது குறியீட்டை ஒலித்து பிறகு, அடுத்த 'த க தி மி'யில் இரண்டாவதை மட்டும் ஒலிக்காமல் விடுகிறது.அதாவது எட்டு துடிப்புகள் உள்ள ஆதி தாளம் 16 மாத்திரைகளாக பிரிக்கப்பட்டு ஒலிக்கிறது.பல்லவியிலும் இடையிசையிலும் தொடர்ந்து வரும் இந்தப் படிவம், நாட்டுப்புற மெட்டில் அமைந்த பாடலுக்கு இன்னும் அழகு சேர்க்கிறது.

பல்லவியின் இறுதியில் 4 திஸ்ரங்களுடன் 1 சதுஷ்ரம் ஒலித்து லய ராஜாவை நமக்கு மறுபடி காட்டுகிறது.

நாட்டுப்புற வாத்தியங்களுடன் மேற்கத்திய வாத்தியங்களும் சேர்ந்து முதலாவது இடையிசை நம்மை வசீகரிக்கிறது.ஒரு இசையமைப்பாளரின் திறமை அவர் தேர்ந்தெடுக்கும் வாத்தியங்களினால் மட்டுமன்றி,அவற்றை அவர் கையாளும் விதத்திலும் இருக்கிறது.இந்த இரண்டிலும் ராஜா எப்பொழுதுமே சிறந்தவர் என்பது நாம் அறிந்த ஒன்று.இர்ண்டு தொகுதிகளான ஊதுகுழல்களை நாம் கேட்க முடிகிறது. ஒரு தொகுதி,பற்றார்வத்துடன் அதே சமயத்தில் ஒரு கர்ம யோகியைப்போன்று ஒலிக்கும் அதே நேரத்தில் இன்னொரு தொகுதி செழுமையுடன் விரிவுபடுத்துகிறது.அடுத்த‌ ப‌குதியில்,மூன்று வித‌மான‌ வாத்திய‌ங்க‌ள் ஒலிக்கின்ற‌ன.ஒரு மேற்க‌த்திய‌ மின்ன‌ணுக்க‌ருவி,, ஒரு நாட்டுப்புற‌ த‌ந்தி வாத்திய‌ம்,ம‌ற்றும் ஒரு வ‌யோலா போன்ற வாத்தியம்.இத‌மான‌ இனிமையுட‌னும், ஆழ‌த்துட‌னும் முத‌லாவ‌து வாத்திய‌ம் இசைக்க‌,ஆவ‌ர்த்த‌ன‌த்தின் இர‌ண்டாவ‌து ப‌குதியில்,நாட்டுப்புற‌ வாத்திய‌ம் இடைம‌றித்துரைக்க‌,குழைவான‌ வயோலா ஒரு இனிமையான‌ பாதையில் த‌னியாக‌ செல்கிற‌து.

விழுத்தூய்மை மிகுந்த‌ இசை!

நாட்டுப்புற‌ இசையின் அழ‌கிய‌ சாய‌லோடு ஒளிம‌ய‌மாக‌ ஒலிக்கின்ற‌ன‌ ச‌ர‌ண‌த்தின் வ‌ரிக‌ள்.முத‌ல் இரன்டு வரிக‌ள்,தார‌ ஸ்தாயி ஸ்வ‌ர‌ங்க‌ளுட‌ன் க‌வ‌ர்ச்சி மிகுந்து காண‌ப்ப‌டுகிற‌து.மூன்றாவ‌து ம‌ற்றும் நான்காவ‌து வ‌ரிக‌ள்,இனிய‌ ச‌ங்க‌திக‌ளுட‌ன் நாட்டுப்புற‌ இசை ம‌ற்றும் ம‌ர‌பார‌ன்த‌ இசையின் சேர்க்கையாக‌ ஒன்று க‌ல‌ந்து ஒலிக்கின்ற‌ன‌.அடுத்து வ‌ரும் வ‌ரிக‌ள் இளைப்பாற‌லுட‌ன் அமைதியாக‌ ஒலிக்கின்றன.இரண்டாவது இடையிசையில்,‌ப‌ண்திற‌ம் ஒரு ந‌தியைப்போல‌ செல்கிற‌து. மிகுந்த ஊக்கத்துடன் முதலில் முழங்குகிறது ஊதுகுழல்.மின்னணு வாத்திய கருவி,மனிதக்குரல் போன்று உள்ளுயிர்துடிப்புடன் பதிலளிக்கிறது.ஊதுகுழலும் ஏனைய நாட்டுப்புற வாத்தியக்கருவிகளும் பல வண்ணங்களைக் காட்ட நாம் அமைதி நிலைக்குச் செல்கிறோம்.

இறுதியில்,'வாய்த்துணைக்கு பேச்சு தரவா' என்னும் வரியில் 4 திஸ்ரங்கள் ஒலித்து ஒளிர்வினை அளிக்கிறது.

மிகுந்த பாங்குடனும்,கவலையற்ற மனத்துடனும்,அப்பாவித்தனத்துடனும் கூடிய ஒரு இசைப்பயணம்.

வாழ்க்கையும் இதுபோலத்தானே!

 

Check this out on Chirbit